บันทึก: ก เอ๋ย ก เกมส์

วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่เวลาไม่กล้าเข้ามายุ่งกับผม เพราะขืนเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเข้ามา

อาจโดนผม “ฆ่าเวลา”เอาได้ (^_^) เพราะในมือผมมีหนังสือเป็นอาวุธในการฆ่าเวลาอยู่เล่มหนึ่ง

แต่แทนที่หนังสือจะได้ทำหน้าที่ของมัน

ผมกลับถูกดึงความสนใจไปที่ “เด็กน้อย” กลุ่มหนึ่งในร้านเกมส์ออนไลน์

พวกเขากำลังสนุกสนานกับการผจญภัยในแดนต่างๆ ของเกมส์

ที่ผมสนใจไม่ใช่เกมส์ที่เด็กๆเล่นแต่เป็นเกมส์ที่ผมเล่นตอนที่อายุเท่ากันมากกว่า

ในช่วงอายุที่เท่ากัน เกมส์ที่ผมและเพื่อนๆเล่น
ไม่มีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกใดๆเข้ามาร่วมสนุกกับพวกผมเลย

สงสัยว่าเส้นทางในการเดินมายังบ้านเกิดของพวกผมจะยากลำบากมากเกินไป
(บ้านนอกนะเอง ฮ่าๆๆ)

แต่นั้นไม่ได้ทำให้ชีวิตในวัยเด็กของผมหมดสนุกไป กลับกัน
มันกลับเป็นความทรงจำที่หอมหวานทุกครั้งที่นึกถึง

เกมส์ต่างๆที่เล่นกันมีอยู่หลายเกมส์ แต่ละเกมส์ไม่พ้นการคลุกฝุ่น
เปรอะเปื้อน แก้มมอมกันทุกวันไป

(เดือนร้อนคุณแม่ที่ต้องคอยซักเสื้อผ้า ^^!! )

ที่สำคัญทุกเกมส์ล้วนแล้วแต่ ต้องวิ่งๆ ลุกๆ นั่งๆ มากกว่าที่จะอยู่นิ่งๆ
เหมือนเด็กพวกนี้ที่กำลังอยู่หน้าคอมฯ

เกมส์แรกเป็นเกมส์ที่ต้องอาศัย”ฝีนื้ว” มากกว่า “ฝีมือ” นั้นคือการเล่น “ลูกแก้ว”

การเล่นลูกแก้วมีหลายแบบ “อีหลุม” “ อีเส้น” “หม้อ” หรือ “ปากระป๋อง”
(อย่างหลังนี้อาศัย “ฝีปา” มากกว่าฝีนิ้ว)

ปล. ชื่อเกมส์มันเป็นภาษาเหนือบ้านผมน่ะครับ บางคนอาจจะไม่เข้าใจ ฮ่าๆๆๆ

ความเร้าใจของการเล่นนอกจากความภูมิใจในการเป็นผู้ชนะ ซึ่งแสดงถึงความเป็นยอดฝีนิ้วแล้ว

การได้ลูกแก้วของผู้แพ้คนอื่นๆ ไปไว้ในครอบครอง เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้การเล่นสนุกมากขึ้น

การที่เดินกลับบ้านพร้อมกับได้ยินเสียงกระทบกันของลูกแก้วที่มีอยู่ตุงกระเป๋ากางเกง
มันทำให้ผมอมยิ้มได้ตลอดทาง...(^___^)

“หนังว๊อง” (หนังยางเส้น) เป็นเกมส์หนึ่งที่ต้องอาศัยฝีดีดเป็นอย่างมาก

กับการที่ต้องใช้ยางเส้นคู่ใจดีดยางเส้นหนึ่งให้ออกมาจากกองยางเส้น
โดยไม่ให้ยางเส้นที่ไม่ได้กำหนดกระเด็นตามออกมา

ถือเป็นความท้าทายและเป็นการโชว์เทพ พลัดกันยิงคนละที ในระยะที่ตกลงกันไว้

ใครมือยาวจะได้เปรียบกว่าเพื่อนคนที่แขนสั้นกว่า (^__^)

การบ่งบอกถึงฝีมือจะสามารถดูได้จากข้อมือของแต่ละคน
ใครชนะบ่อยจำนวนยางที่ใส่ไว่ที่ข้อมือก็จะมีมากตามไปด้วย

สำหรับคนที่ไม่ค่อยจะคุ้นเคยกับชัยชนะ
ก็สามารถที่จะเพื่มฐานะยางของตนเองได้ด้วยการไปซื้อมาใส่

แต่สำหรับผม..ไม่!! ยางที่นอนสงบนิ่งบนข้อมือผม… ฝีมือล้วนๆ!!
(เรื่องจริ๊งงงง (อ่านเสียงสูงนิดๆ))

“ลูกข่าง” เป็นอีกเกมส์หนึ่งที่ตื่นเต้นมาก

เกมส์นี้ได้ความสะใจล้วนๆ ลูกข่างที่จะเข้าไปอยู่ในวงกลม แล้วให้ข่างลูกอื่นๆรุมโทรมและสร้างบาดแผล

คือลูกข่างที่เจ้าของของมัน ใช้เวลาในการ “โจ๊ะ” ตอนเริ่มเกมส์นานที่สุด(ช้าที่สุด)

การที่สามารถฝากรอยเดื่อยไว้บนลูกข่างของคนอื่นถือเป็นความสะใจอย่างยิ่งยวด
หากใครที่ฝีมือเข้าขั้น ประกอบกับการขวางลูกข่างที่หนักหน่วง
จะสามารถแยกร่างของลูกข่างเป้าหมายได้โดยง่ายดาย

และทำให้เจ้าของลูกข่างลูกนั้นต้องหายหน้าไปจากวงการระยะหนึ่ง
เพื่อไปหาไม้ และทำลูกข่างลูกใหม่

แต่อย่างหนึ่งที่ผมไม่เข้าใจคือ ทำไมผมมักต้องเป็นคนที่หายไป !!(T_T)

ความจริงมีอีกหลายเกมส์ที่ทำให้ชีวตในวัยเด็กของผมหาความสนุกได้ง่ายยิ่งกว่าปลอกกล้วย

“ซ่อนหา” …“โดดยาง” …“สะพานสี”… “ปล่อยดาวเทียม(วิ่งไล่จับ)”
 …“เตย” …“อีแส่ะ” …“หมากเก็บ”… “มอญซ่อนผ้า”

สังคมอาจเปลี่ยนเร็วเกินไป จนทำให้เกมส์เหล่านี้ปรับตัวไม่ทัน

ทยอยล้มหายตายจากไป หรือการเดินทางมาของเกมส์ออนไลน์
ทำให้พื้นที่ของเกมส์เหล่านี้ถูกริบรอน

นึกๆไป…ถ้าผมเดินเข้าไปบอกเด็กๆพวกนั้นว่า
มีเกมส์ที่สนุกไม่แพ้เกมส์ออนไลน์พวกนี้ และไม่ต้องเสียตังค์ซักกะบาท

ไม่รู้เด็กเหล่านั้นจะเชื่อผมไหม

บันทึกเกมส์ : ผู้เวียนว่าย กับ นายละเล่น

หนังสือ: สงสัยมั๊ย? ธรรมมะ

ตั้งแต่สมัยตัวยังเล็ก ยังเป็นเด็กน้อย

ถ้อยคำเกี่ยวกับ “การทำบุญ”  ทยอยเข้าหู อยู่เนื่องๆ

คงเพราะบ้านเรา เป็นเมืองพุทธ เป็นประเทศที่ขึ้นชื่อว่า ประชากรค่อนประเทศ นับถือพระพุทธศาสนา

ครั้นพอโตมา ผมเริ่มศึกษาและสนใจใน
คำสั่งสอนของพระพุทธองค์มากขึ้น

จึงสนใจคำว่า “ทำบุญ” มากขึ้น เพราะที่ผ่านๆมา
การทำบุญสำหรับผม

ก็คือการบริจาคเงิน บริจาคสิ่งของให้กับวัด

บางทีก็ไม่มีโอกาสได้เข้าไปเฉียดวัดมากเท่าไร จึงทำให้คิดว่า

โอกาสในการทำบุญน้อยเหลือเกิน
และก็คงมีแต่ผู้เฒ่าผู้แก่เท่านั้น

ที่มีโอกาสใกล้ชิดกับการทำบุญ

แต่ด้วยเพราะหนังสือเล่มนี้ ทำให้ผมรู้ว่า

[]…ความหมายของการทำบุญคืออะไร

[]…การทำบุญมีหลากหลายช่องทางไม่เฉพาะแค่การบริจาคเงิน

[]…การทำบุญที่ไม่ต้องใช้เงินก็มี

[]…การทำบุญแบบไหนที่ได้กุศลและผลบุญใหญ่หลวง

[]…การทำบุญไม่ใช่ว่าทำกับใครก็ได้บุญเท่ากัน

…หนังสือเล่มนี้ทำให้ผมตาสว่าง  และทำให้ผมรู้ว่า…

[]…การทำบุญ ง่ายกว่าที่เราคิดเยอะเลย…  …การทำบุญอยู่ที่ใจ ใช่ที่เงิน…

หากจะมีอะไรสักอย่าง ที่เราสามารถนำเอาติดตัวไปได้

หลังจากความตายมาเยือน สิ่งนั้นก็น่าจะเป็น

[]…บุญกุศล…ที่เราได้ทำไว้ก่อนตาย…

เมื่อไม่รู้ว่าวันสุดท้ายของผมจะมาถึงเมื่อไร เมื่อไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับผมในวันพรุ่งนี้

ตราบเท่าที่ลมหายใจยังมี ผมขอสะสมบุญกุศลให้มากที่สุด เท่าที่คนๆหนึ่งจะทำได้

เพื่อหวังว่ามันจะเป็นเสบียงให้ผม ในยามที่ผมต้องใช้มัน….

ได้เวลาหรือยัง ที่เราจะเริ่มสะสมบุญกัน…….

ปล. ขอให้ทุกท่านโชคดีในการทำบุญครับ (^__^)

บันทึกบุญ : ผู้เวียนว่าย กับ นายบอกบุญ

บันทึก: วงกลมของฉัน

“วงกลมคุณใหญ่ไหม?” เคยมีคนถามผม..ผมถามกลับไป “อะไรคือวงกลม?”

เขาเสริมว่า “ก็ถ้าเปรียบคนเราเป็นวงกลม วงกลมของคุณจะมีขนาดเท่าไร?” (-__-)!!

…คำถามถูกจุดขึ้น…พร้อมการจากไปของผู้จุด…

ผมสามารถที่จะปล่อยมันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาของผมไปได้โดยที่ไม่ต้องไปสนใจมัน

แต่สมองมันกลับไม่ยอม มันปิดประตูหูทั้ง 2 บังคับให้คำถามพาตัวเองเข้าสู่สมอง

“นั้นสิ…วงกลมของผมมีขนาดเท่าไร” “แล้วเราจะเอาอะไรมาวาดวงกลมของเราหล่ะ?”

ว่าแล้วผมก็เริ่มวาดวงกลมวงแรกของผมผ่าน “ดินสอฐานะ”

[]…ได้รูปวงกลมที่แสนจะเล็กจิ๋ว แทบจะมองไม่เห็น ดูแล้วแสนจะยากจน

เปลี่ยนมาเป็น “ปากกาหน้าผิว (พรรณ)”

[]…ก็ได้วงกลมที่ออกคล้ำๆ ผิวไม่เนียน แถมดำอีกต่างหาก ^^!!

ต่อมาผมใช้ “พู่กันความรู้” อีกสักที

[]…ไม่แตกต่าง!! มันไม่ได้มีขนาดที่ใหญ่ขึ้นเลย ….ทำไมมันเล็กจังหว่า!!!

ยิ่งตอนที่เราไปชอบใครสักคน เมื่อเทียบกันแล้ว วงกลมของเธอมันช่างใหญ่โตซะจริงๆ

ไม่ว่าจะใช้อะไรวาด วงกลมของเธอก็ออกมาเป็นวงกลมวงใหญ่

แล้ววงกลม 2 วงนี้จะไปด้วยกันได้เหรอ? ความต่างของขนาดมันเยอะเกิน

…….ยิ่งคิด…ยิ่งเล็ก……….ยิ่งเล็ก

ผมเก็บคำถามและขนาดวงกลมของผมส่งผ่านจดหมายมือถือไปให้เพื่อนคนหนึ่ง

เพื่อนที่ผมมอบตำแหน่งศิราณีให้(โดยที่เจ้าตัวไม่รู้)

ผมไม่ได้รับคำตอบว่าวงกลมของเขาใหญ่แค่ไหน แต่มีข้อความกลับมาว่า

“คนเราแต่ละคนมีวงกลมขนาดเฉพาะตัว เป็นเอกเทศ

มันไม่มีขนาดเล็กหรือใหญ่หรอก ที่มันเล็ก หรือใหญ่

เพราะเราเอาไปเทียบกับวงกลมของคนอื่นต่างหาก

“ขนาด”มันไม่สำคัญเลย สิ่งที่อยู่ในวงกลมต่างหากที่สำคัญ

 วงกลมวงใหญ่…ที่ข้างในไม่มีอะไรเลย จะมีประโยชน์อะไร

แม้เป็นวงกลมที่ไม่ใหญ่ แต่ข้างในนั้นเต็มไปด้วย

สิ่งสวยงาม สิ่งดีงาม และความจริงใจ

นั่นต่างหากที่จะถือเป็นวงกลมที่น่าภูมิใจ”….

...ที่ผ่านมาผมอยู่อย่างมีความสุข

[]…ทั้งๆที่ผมไม่ได้มีฐานะร่ำรวย

[]…ผมสามารถหาความอบอุ่นได้เสมอ ในครอบครัวที่พร้อมหน้า

[]…ชีวิตผมมีสีสัน แสนสนุก เพราะมันถูกแต่งแต้มด้วยฝีมือของเพื่อนๆ ทั้งหลาย

[]…สิ่งสวยงามบนโลก ผมสามารถเข้าไปหามันได้เสมอโดยไม่ต้องจ่ายค่าดู

ผมจึงคิดได้ ที่ผ่านมาผมใช้อุปกรณ์ผิด!!!

วงกลมของผมไม่เหมาะที่จะใช้ของแบบนั้นวาด ผมวาดมันอีกครั้ง

คราวนี้ผมใช้ “เมจิกใจ” ผมใช้ใจในการวาดวงกลม

แม้วงกลมของผมจะไม่ได้ใหญ่ขึ้น

แต่มันชัดเจนกว่าเดิม ……(^_^)

…ผมมีวงกลมที่พอดีกับผมอยู่แล้ว…

...แล้วคุณหล่ะ? ..วงกลมคุณเป็นแบบไหน?

บันทึกวงกลม : ผู้เวียนว่าย กับ นายวงกลม