ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะมรสุมเข้า หรือกำลังเข้าสู่ฤดูฝน
หรือ….จะสาเหตุอะไรก็ตามแต่ตอนนี้ …ฝนตก!!…
ผมนั่งมองเหล่าเม็ดฝนออกมาร่าเริง เหมือนปาร์ตี้ที่พวกเขาจัดขึ้น
มันทำผมให้นึกได้… นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่ได้ “เล่นน้ำฝน”
นึกๆดู..ยิ่งเราโตขึ้นความใกล้ชิดสนิทสนมกับสายฝนก็น้อยลงไปด้วย
เพราะกลัวเปียก จึงต้องติดร่มเอาไว้เป็นเครื่องแบ่งแยกระหว่างเรากับฝน คนที่เคยคุ้น
เมื่อยังเล็ก เป็นเด็กน้อย “ฝนตก” คือ สิ่งหนึ่งที่อยู่ในหลายๆอย่างที่ผมรอคอย
การที่ได้วิ่งเล่นท่ามกลาง สายฝน มันสนุกอย่าบอกใคร
เหมือนกับว่าสายฝนจะมาพร้อมกับกำแพงกั้นความเหนื่อย
เราสามารถวิ่งได้ไม่มีหยุด ผมกับน้องชาย(ลูกน้าสาว)
จะออกอาการดีใจทุกครั้งที่เราเห็นฝนตก มีหลายอย่างที่ผมกับน้องเล่นกัน
ฟุตบอลเป็นอย่างแรกที่มักถูกเลือกมาเล่น
การสไลด์ไปบนพื้นที่มีน้ำมันช่างได้อารมณ์นักฟุตอาชีพยิ่งนัก
บางทีเราก็เล่นบาสเกตบอล ที่ห่วงทำเองและติดไว้ที่ชานชั้นส่องของบ้าน (>.<)
อีกอย่างคือ เล่นสร้างเขื่อน เราขุดดินเป็นทาง กั้นน้ำฝนที่ไหลจากที่สูงไปสู่ที่ต่ำ
ถูกเรากักน้ำไว้ราวกับว่ามันจะเอาไว้ใช้ในหน้าแล้งได้อย่างนั้นแหละ (^^!!)
ยิ่งสร้างเขื่อนได้กว้างเท่าไร เราก็มีน้ำได้เยอะขึ้นเท่านั้น
และเมื่อเราสร้างเขื่อนจนคิดว่ามันใหญ่พอแล้ว
เราก็เจาะรูเขื่อนแล้วดูน้ำไหลออกจากเขื่อนพร้อมกับการพังทลายของเขื่อน
ก็เป็นอีกภาพหนึ่งที่ผมชอบดู (ไม่รู้ว่าทำไม - -“)
นึกๆไปอารมณ์อยากเปิดประตูรถแล้ววิ่งเล่นน้ำฝนก็โผล่มาในหัว
แต่มันมาไม่ถูกที่ถูกเวลาเท่าไหร่ เพราะคงไม่ดีแน่ถ้าผมทิ้งรถไว้กลางถนนแล้วออกไปวิ่งเล่น
ฮ่าๆๆ อาจจะโดนจับไปเข้าโรงพยาบาลบ้าเป็นแน่
ความคิดนี้เลยถูกเก็บเข้าที่เดิม
บางครั้ง….กับบางอย่างที่ทำให้เราชุ่มชื่น เย็นช่ำ เรากลับเลือกที่จะหลบมัน
เพราะเราเลือกที่จะไม่เปียก เหมือนกับเจ้าสาวที่เลือกที่จะกลัวฝน
มากกว่าที่จะออกมาสนุกกับมัน ถึงจะเปียกแต่ก็เย็นดีออก ^^
ไม่รู้ว่าผมจะมีโอกาสได้วิ่งเล่นกับฝนอีกหรือเปล่า (+_+)
ถ้าจะมีใครสักคนมาเล่นด้วย คงจะสนุกไม่น้อย (^_____^)
บันทึกเล่นฝน : ผู้เวียนว่าย กับ นายเคยเปียก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น