บันทึก : การเดินทาง

หญิงชายมากมาย หลายพ่อหลากแม่ มีโอกาสท่องเที่ยวเดินทาง ไปยังต่างถิ่นต่างแดน

ได้พบได้เห็นหลายสิ่งที่อยาก บ้างอยากให้ตราตึงอยู่ตลอดไป

แต่บางอย่างก็เข็ดขยาดที่ไม่อยากเข้าไปเฉียดใกล้อีกเป็นครั้งที่2

เราจะรู้ไหมว่าใครคนไหนที่ เดินทางมากที่สุดบนโลกใบนี้

…แต่จะเป็นไรไหมที่จะยกแชมป์ของการเดินทางให้กับ “เวลา”…

เวลาหาเคยสนว่า สิ่งรอบตัวจะเป็นเยี่ยงใด

จะร้อนระอุ จะแผดเผา จนเหมือนกายจะแหลกเป็นเถ้าละอองธุลี

จะหนาวยะเยือกเย็นจับจิต จนมิอาจทำได้มากกว่าขดตัวงอขอความหนาวช่วยคลายลง

หรือจะเป็นเสี้ยวเวลาที่หลายคนจมลึกอยู่กับนานาห้วงอารมณ์

หรือไม่ว่าทุกอย่างในจักรวาลจะเคลื่อนไหวไหลลื่นไปเช่นไร

…“เวลาก็ไม่เคยหยุดเดิน”…

บางคนอ้อนวอนขอกับสิ่งที่ตนมองไม่เห็นและไม่แน่ใจว่ามี

เพียงให้หน่วยเวลาของตน เพิ่มขึ้นให้มากกว่าที่เคยมี

เพื่อให้ตนสามารถจัดการกับสิ่งต่างๆที่มีได้ครบถ้วน

บางคนจินตนาการอยากให้เวลา เหนื่อยและหยุดเดินบ้าง

ในขณะที่ตนคลุกเคล้าอยู่กับบางอย่างที่ตนยินดีและพอใจ

จนยากที่จะทำใจให้สิ่งนั้นเดินจากไปพร้อมๆกับเวลาที่เดินผ่าน

ซ้ำร้าย หลายรายอยากกระตุ้นหรือใส่สารเร่งลงไปให้เวลารีบเดินล่วงเลย

เพื่อให้สิ่งที่ตนไม่อยากเจอจางหายไป

และอีกหลายบทบาทที่เราอยากหยิบยื่นให้กับเวลา

เพียงเพื่อให้ตนได้รับสิ่งที่ตัวเองต้องการ

 “เวลา” ตกเป็นจำเลยของสังคมโดยที่เจ้าตัวไม่ได้มีส่วนกับหลายสิ่งที่ถูกนำไปกล่าวอ้างถึง

เวลา…ไม่ได้เป็นแพทย์และไม่ได้ถือครองโอสถทิพย์

ที่จะสามารถรักษาเยียวยาหัวใจที่บอบช้ำหรือกำลังร่ำไห้ได้

เวลา…ไม่สามารถสร้างอุณหภูมิติดลบที่สามารถแช่แช็งช่วงเวลา

ของความประทับใจไว้ให้ใครบางคนได้นานเท่านาน

เวลา…ไม่มีกระเป๋าที่เอาไว้ใส่นรกในใจของใครบางคนที่กำลังเผชิญอยู่ต่อหน้า

เวลา…ไม่ใช่ตุลาการตัดสินในการพิสูจน์ใครบางคน

เวลา…เป็นเพียงสิ่งสมมุติ “สากล” ที่ทำหน้าที่ของมัน คือ “เดิน” ไปเรื่อยๆ....

แล้วหากมีใครสักคนที่อุตริพยายามเข้าใจว่าเวลาอยากบอกอะไรกับทุกสิ่งบนโลกกันแน่

โดยจะขอถือวิสาสะสรุปสารที่ส่งมาจากเวลา...ว่า

"การเดินของเวลาเป็นเพียงประจักษ์พยานของ การเปลี่ยนแปลงที่ไร้ความถาวร มั่นคง

ทุกอย่างมีการแปรเปลี่ยนเสมอทุกวินาที เช่นไรก็เช่นนั้น

ฉะนั้นจะมีค่าอะไรที่จะสร้างความยึดมั่น ถือครองและวาดฝัน

ว่าบางอย่างจะอยู่ยงยั่งยืนนานไปชั่วนิรันดร์

ฉะนั้น…จงเป็นหนึ่งเดียวกับการเปลี่ยนแปลงให้ได้ แล้วจะสามารถอยู่เหนือกาลเวลา

แต่หากคิดฝืนต่อต้านและสร้างสิ่งเหล่านี้ขึ้นมา

ก็ควรพร้อมรับและเตรียมตัวกับบาดแผลที่อาจฝั่งลึก

และสร้างความเจ็บปวดแสนสาหัสให้กับตัวเองในยามที่การเปลี่ยนแปลงมาถึง

.…หลายคนสนใจกับการเดินทางของเวลา แต่ละเลยการเดินทางของใจภายใน

จนวันที่ต้องจากไป พึ่งรู้ว่าใจตนเองหาได้ออกเดินทางไปไหนเลย แม้เพียงเศษก้าว

แต่กลับย้ำอยู่กับที่ตั้งแต่เกิดจนต้องจากไป…

…ต้องให้เวลาเดินไปไกลขนาดไหน ใจจึงจะเริ่มออกเดินทางตาม

มุ่งสู่ปลายทางที่เป็นจุดจบและเป็นนิรันดร์…

 บันทึกการเดินทาง: ผู้เวียนว่าย กับชายนักเดินทาง